Snjöll aðferð til að klekkja á einhverjum

Jæja, þá er búið að kjósa á báðum vígstöðvum þ.e.a.s. til Alþingis og líka í Júróvisjón. Auðvitað kusum við eins og og fyrir okkur var lagt. Við kusum Finnland og Svíþjóð í söngvakeppninni eins og Eiríkur Hauksson lagði svekktur til. Með því klekktum við illilega á Austur-Evrópu. Við kusum líka Sjálfstæðisflokkinn eins og Jóhannes í Bónus stakk svekktur upp á til að klekkja á Birni Bjarnasyni.
Eru ekki fleiri svekktir einstaklingar í samfélaginu sem þjóðin getur gert smá greiða? Hverjum eigum við að klekkja á næst?
Kveðja
Konni

Förum að ráðum Jóhannesar

Nú er Jóhannes í Bónus búinn að gefa línuna. Ég kaupi inn til heimilisins í Bónus og er Jóhannesi óendanlega þakklátur fyrir lágt vöruverð. Þetta lága vöruverð hefur gert mér kleift að nota restina af peningunum mínum í menningu, nýtt hljóðfæri og sinna ýmsum góðverkum. Ég vil geta þess sérstaklega að ég gaukaði hundraðkalli að rúmenskum harmónikkuleikara á Laugaveginum í vetur. Ég man hvað ég gladdist með öllum Héraðsbúum þegar fréttist að Bónus ætlaði að opna verslun á Egilsstöðum. Þá var kátt á hverjum bæ. Bónus hefur sannarlega auðgað mitt líf. Takk fyrir það og ég ætla svo sannarlega að fara að ráðum Jóhannesar. Það er líka búið að fara illa með hann og hans fyrirtæki síðustu misseri. Gangi honum vel.
Kv.
Konni

Lögreglan stendur sig með prýði

Vinir Konna muna örugglega vel eftir því þegar harmónikkufélag nokkurt á landsbyggðinni hafnaði tónverki sem hann hafði sent til flutnings í sérstaka harmónikkulagakeppni á Egilsstöðum.
Síðan þá hefur Konna verið í nöp við harmónikkuleikara hvar sem er í heiminum. Það gladdi því Konna mjög er lögreglan tók sig til í gær og smalaði saman rúmenskum harmónikkuleikurum sem dvalist hafa á landinu að undanförnu og sendi þá til síns heima. Við Íslendingar höfum svo sannarlega ekkert að gera við fleiri harmónikkuleikara. Ég styð eindregið öryggisaðgerðir lögreglunnar gagnvart útlendum harmónikkuleikurum og væri jafnvel til í að kjósa Frjálslynda flokkin til að koma í veg fyrir frekari heimsóknir útlendinga sem kunna á harmónikku.
Kv.
Konni

Bindi og sinfóníutónleikar

Konni fór á alveg frábæra sinfóníutónleika áðan og nú voru engar feilnótur slegnar í klæðaburði eins og á síðustu tónleikum. Jakkaföt og bindi voru það og hvítvín fyrir frúna í hléi. Hljómsveitin spilaði frábærlega vel. Bindið gerði hins vegar gæfumuninn. Þarna voru reyndar mjög margir vel klæddir karlar og enn fleiri vel klæddar konur. Bindi og Beethoven/Brahms fara vel saman. Reyndar var ég að heyra það í útvarpinu að bindi geti verðið smitberar. Einhver rannsókn sem gerð var í Tælandi gaf það til kynna að bindi séu sjaldan þvegin. Læknar ættu því alls ekki að bera bindi er þeir fara milli sjúklinga á stofugangi. Bakteríur og veirur eins sjúklings geta loðað við bindið og smellt sér á næsta sjúkling sem síðan gefur frá sér smit á bindi læknisins sem hoppar svo á þriðja sjúklinginn. Þannig gengur þetta koll af kolli þangað til læknirinn hefur smitað allan spítalann með bindinu. Reyndar skyldi maður ætla að þetta væri atvinnuskapandi fyrir lækna.
Þá er betra að vera með slaufur eins og karlkyns meðlimir Sinfóníuhljómsveitar Íslands. Það er mjög ólíklegt að bakteríur og veirur hoppi á milli þar á bæ. Allavega voru engin veikindamerki á meðlimum hljómsveitarinnar í kvöld. Hins vegar slitnaði strengur í sellói en tæpast verður það rakið til hálstaus hljómsveitarmeðlima.
Kveðja,
Konni

Draumurinn um græna hermannajakkann

Ég fór á laugardaginn í skranbúðina sem er að selja leifar bandaríska hersins í gamla Blómavali. Mig langaði í almennilegt herdót til minningar um herinn í Keflavík. Konni hefur alltaf verið veikur fyrir herdóti síðan hann stundaði hermannaleiki í Norðurmýrinni í gamla daga og horfði á Kanasjónvarpið hjá Maju frænku. Konni öfundaði alltaf kunningja sinn sem átti alvöru bandarískan herhjálm. Móðurbróðir minn átti líka safn ýmissa merkja sem hermenn skreyttu sig með og var það flott. Annars langaði Konna á menntaskólaárunum óendanlega mikið í grænan hermannajakka. Nokkrir eðaltöffarar í MH áttu einmitt slíka jakka. Alltaf fór það samt þannig að Sölunefnd varnaliðseigna átti aldrei réttu stærðina svo draumurinn um jakkann rættist ekki.
Konni fór sem sagt í skransöluna til að verða sér úti um hermannahjálm eða eitthvert almennilegt herdót ... eða kannski bara grænan hermannajakka. Hvílík vonbrigði! Í skransölunni var ekkert sem minnti á her nema kolryðgaðir bílar merktir US Navy.
Þar voru grútskítugir lazy-boystólar, skrifborð í röðum, borðstofuhúsgön í tonnum, hjónarúm í stöflum, einn nuddbekkur og slatti af líkamsræktartækjum.
Reyndar var þarna rammgerður peningaskápur sem mig langaði dálítið í ... en Konni hefur bara því miður ekki not fyrir slíka mublu.
Enginn hjálmur, ekkert herdót enginn hermannajakki!
Hvað var herinn eiginlega að gera hérna?
Kveðja,
Konni